Sensi Seeds Seedbank

Iedere cannabisplant begint met een klein zaadje. Net zoals er allerlei druivensoorten zijn, zo zijn er duizenden verschillende soorten wietzaadjes die allemaal uitgroeien tot planten met specifieke kenmerken en effecten. Ondernemende cannabisliefhebbers hebben ze verzameld in zogenaamde ‘zadenbanken’, om ze te bewaren en om er door kruisingen nieuwe soorten mee te kunnen ontwikkelen.

Je staat hier voor de winkel van Sensi Seeds, een van de grondleggers van de internationale cannabiszadenindustrie, in 1985 opgericht door museumdirecteur Ben Dronkers. Ben was gefrustreerd geraakt door de eeuwige strijd met justitie vanwege de semi-legale status van de cannabisverkoop in Nederland. Op zoek naar een alternatief vond hij een gat in de wet: de zaden kan je volledig legaal verkopen omdat ze worden gezien als souvenir. Tegenwoordig heeft het bedrijf meer dan 500 verschillende soorten genetica. De Nederlandse overheid selecteerde een aantal soorten van Sensi Seeds voor het ontwikkelen van medicinale cannabis die op recept verkrijgbaar is in Nederlandse apotheken.

Kijk hier naar een interview met Ben Dronkers (Engels).

4. Varkenssluis

In Nederland kan je sinds de jaren zeventig wiet en hash kopen in coffeeshops. Dat wordt gedoogd. Voor die tijd was in de ogen van justitie alle drugs nog hetzelfde. Het gebruiken of verhandelen van softdrugs zoals marihuana of hasj, die veel minder persoonlijke en maatschappelijke schade aanricht, was even strafbaar als harddrugs, zoals heroïne en cocaïne.

Daar kwam verandering in dankzij CDA-premier Dries van Agt. Hij wijzigde de Opiumwet in 1976, want vond dat drugsgebruik moest worden benaderd als een gezondheidsprobleem en niet als misdaad. Je mocht een beetje wiet of hash voor eigen gebruik bezitten. Coffeeshops, die vaak al een ‘huisdealer’ hadden, mochten het in kleine hoeveelheden verkopen. Er waren duidelijke regels om een veilige omgeving te creëren, zoals controle op leeftijd (alleen 18+) en een verbod op het adverteren van het aanbod.

De inkoop van cannabis door coffeeshops aan de achterdeur en de grootschalige productie werden toen echter niet gereguleerd. Een grote misser, zo heeft Van Agt zelf later ook vaak gezegd. Er is daardoor een schimmig en crimineel circuit ontstaan, juist omdat de overheid nooit de stap tot volledige legalisering heeft genomen.

Op straat heerste tijdens de geboortejaren van het gedoogbeleid de rauwe realiteit van het illegale harddrugscircuit. Er was een vrij openlijke handel in harddrugs, zoals op deze brug, in de volksmond de ‘pillenbrug’ genoemd. In de jaren zeventig en tachtig was het hier een komen en gaan van verslaafden en dealers.

6. Apotheek W.H. van der Meulen

Dit is waarschijnlijk de oudste apotheek van Nederland. Vanaf 1696 hebben hier een reeks apothekers onafgebroken hun beroep uitgeoefend.

Medicinale cannabis ontbrak vroeger niet in het aanbod. In 1839 introduceerde de geniale Ierse wetenschapper Dr. William Brooke O’Shaughnessy (1809-1889) het eeuwenoude Indiase medicinale gebruik van cannabis in de westerse wereld. Op basis van zijn publicaties maakten apothekers medicijnen met cannabisextract, vaak gecombineerd met andere opiaten en kruiden – soms zelfs met cocaïne.

Artsen schreven de recepten voor aan jong en oud voor de meest uiteenlopende aandoeningen. Een paar druppels vermengd met warm water was een goede remedie tegen likdoorns, kraampijn, hysterie, menstruatieklachten of spierspasmen ten gevolge van epilepsie.

In het midden van de negentiende eeuw maakte vrijwel elke plaatselijke apotheek zijn eigen tinctuur, een rol die later werd overgenomen door farmaceutische bedrijven. Na opiaten was cannabis het meest gebruikte ingrediënt in de medicijnen die verkrijgbaar waren in Europese en Amerikaanse apotheken.

Lees meer over medicinale cannabis.

8. Scheepvaartmuseum

Het Scheepvaartmuseum is in 1655-56 gebouwd als ‘’s Lands Zeemagazijn’ van de Admiraliteit van Amsterdam. Het schip De Amsterdam, dat ernaast ligt, was het belangrijkste en grootste type goederenschip van de VOC; de Vereenigde Oost-Indische Compagnie.  Hennep was na hout het meest gebruikte materiaal voor de scheepsbouw. Geen andere natuurlijke vezel is zo bestand tegen de krachten van de open zee en de inwerking van zout water. Hennep werd gebruikt voor zeilen, tuigage en ander scheepstouw.

Hennep werd tevens behandeld met teer en gebruikt om de naden tussen de planken van de scheepsromp te dichten en het schip zo waterdicht te maken. Dit procedé heet breeuwen. De kleding van zeelui was niet zelden gemaakt van hennep en de kapitein hield zijn logboek bij op henneppapier. Dankzij lampen met hennepolie kon de bemanning benedendeks in de Bijbel (gedrukt op henneppapier) lezen.

Hennep stond centraal in een bewogen periode uit de Nederlandse geschiedenis, de ‘Gouden Eeuw’. Bij de recente restauratie van De Amsterdam is deze replica met vier kilometer hennepvlas weer waterdicht gemaakt.

10. Lijnbaan van de Vereenigde Oost-Indische Compagnie

De Lijnbaan van de Vereenigde Oost-Indische Compagnie, later ook wel Suikerhuis genoemd, is gebouwd in 1660. Het pand diende oorspronkelijk als kantoor en voorgebouw van de lijnbaan (touwslagerij) van de VOC. Hier werden ook touw en hennep opgeslagen, want touw was vanwege de intensieve scheepvaart en de visserij een van de belangrijkste producten die werd gemaakt van industriële hennep. In de werkplaatsen draaiden touwslagers gesponnen garens ineen tot sterke touwen.

De benodigde vezels werden vooral geïmporteerd uit Rusland of Frankrijk. Soms werd Nederlandse hennep gebruikt, maar die was van mindere kwaliteit. Die hennep groeide vooral in Zuid-Holland, op kleine perceeltjes naast boerderijen omring door knotwilgen, de zogenaamde ‘kenneptuinen’.

Touwslagerijen lagen meestal in havensteden, of in steden als Amsterdam, die via een rivier goed verbonden waren met de zee. Om een lang touw te maken was lengte nodig. Daarvoor werden hele grachten ingericht met lijnbanen van soms wel 300 meter lang, zoals ook de Lijnbaansgracht in Amsterdam.

12. Rembrandthuis

De beroemdste Nederlandse schilder Rembrandt van Rijn woonde in de zeventiende eeuw in dit huis. Of Rembrandt ooit cannabis heeft gerookt is onbekend, maar schilderende tijdgenoten zoals Adriaen Brouwer hielden er wel van om de destijds dure tabak aan te lengen met de gedroogde bloemen van hennep uit Zuid-Holland. Dat was een bijproduct, want hennep werd vooral geteeld voor de sterke vezels rondom de stam van de plant.

Van garens van die vezels werden zeildoeken gemaakt. Dat was in de zeventiende en achttiende eeuw een van de grootste industrieën in de Zaanstreek, een regio net boven Amsterdam. Je kunt er nu nog in het dorpje Assendelft een molen bezoeken waar hennepstengels worden fijn gebeukt. Net zoals vroeger: hennepgeschiedenis komt er tot leven!

Maar Rembrandt was geen molenaar dus wat heeft hij hiermee te maken? Naast zeildoek werd er ook schilderdoek van gemaakt van de hennep. Dat doek heette canvas, een woord afgeleid van het Franse woord canefas, wat op zijn beurt weer is te herleiden naar het woord ‘cannabis’.