In 1937, het jaar dat in de Verenigde Staten de Marijuana Tax Act werd aangenomen waarbij cannabis feitelijk werd verboden, publiceerde Antonio Gil Carballo in Cuba zijn boek “Expendedores y viciosos. Opio, morfina, marihuana, cocaína, heroína” (moderne vertaling: “Dealers en junks. Opium, morfine, marihuana, cocaïne, heroïne”). In 212 pagina’s zet de journalist de gevaren van cannabis en andere soorten drugs voor de Cubaanse jeugd uiteen. “Marihuana is erger dan opium, morfine of cocaïne, (…) omdat het de meest vreselijke en duistere passies bij de mens ontwaakt.” Het boek eindigt met de volledige tekst van de internationale drugsconventie in Genève in 1931, toen besloten werd om productiebeperkingen op te leggen aan legale fabrikanten van opiaten en cocaïne.

Drugsland nummer één

In de jaren die volgden publiceerde Gil Carballo een reeks artikelen over het verval van Cuba door de opbloeiende handel in drugs (“Cuba is drugsland nummer één”) en wist hij zelfs “chitines” (joints) in beslag te nemen en enkele handelaars aan de politie te overhandigen. Als expert op het gebied van verdovende middelen kreeg Gil Carballo in 1945 de opdracht van de Cubaanse geheime dienst om een team van 25 anti-drugsagenten te trainen. Eind jaren veertig arresteerden zij honderden individuen uit de lagere sociale klassen, waarvan de meerderheid uit blowers en kleine wietdealers bestond. Ondanks deze speciale taskforce bleef de zwarte markt op Cuba floreren. De corruptie binnen de politie was hier een van de belangrijkste oorzaken van.

Che Guevara

Kort na de Cubaanse revolutie van 1959 voerden Fidel Castro en zijn rebellenleger draconische drugswetten in en werden alle drugsgebruikers naar marxistische heropvoedingskampen gestuurd om dwangarbeid te verrichten. Terwijl de hippies in de Verenigde Staten hun haar lieten groeien en Che Guevara als een van hun helden beschouwden, associeerden de Cubaanse communisten het recreatief gebruik van marihuana met een ideologische afwijking. Zelfs vandaag de dag kan op het Caribische eiland het bezit van een kleine hoeveelheid wiet leiden tot een gevangenisstraf van zes maanden tot twee jaar.

In onze musea in Amsterdam en Barcelona zijn diverse filmposters en pulpromans met een hysterische anti-marihuana boodschap uit de jaren dertig, veertig en vijftig te zien. Het Spaanstalige boek “Expendedores y viciosos. Opio, morfina, marihuana, cocaína, heroína” (1937) is onderdeel van de vaste collectie van het Hash Marihuana & Hemp Museum in Barcelona.