Hennep tijdens de oorlog

Propagandafilm ‘Hemp for Victory‘

Door de Japanse aanval op Pearl Harbor in 1941 raakten de Verenigde Staten direct betrokken in de Tweede Wereldoorlog. Hierdoor moest de Amerikaanse oorlogsproductie zo snel mogelijk op volle toeren komen te draaien. Met de Filipijnse en Oost-Indische hennepproductie in de handen van de Japanners en een beperkte invoer van jute uit India, ontstond er echter een tekort aan vezels. En juist die vezels waren hard nodig waren voor touwen, schoenveters, parachutedraden enzovoorts. De oplossing voor dit acute probleem werd gevonden in het telen van hennep op Amerikaanse bodem – een plant die op dat moment (na 1937) illegaal was in Amerika.

Om de boeren van de staten Kentucky en Wisconsin over te halen om hennep in plaats van maïs te verbouwen werd “Hemp for Victory” gemaakt, een korte propagandafilm van het United States Department of Agriculture uit 1942. Deze zwart-witfilm van veertien minuten, in zijn geheel te zien in onze musea, is geregisseerd door Raymond Evans met een voice-over van Lee D. Vickers: “Lang geleden toen de Griekse tempels nog nieuw waren, stond hennep al in dienst van de mensheid. Al duizenden jaren werd deze plant verbouwd in China en elders in het Verre Oosten voor touwen en stoffen. Gedurende eeuwen, tot ongeveer 1850, werden alle schepen die de westerse zeeën bevoeren uitgerust met touwen en zeilen van hennep. Voor de zeeman, net als de beul, was hennep onmisbaar.”

De stem vervolgt: “In 1942 hebben vaderlandsgezinde boeren op verzoek van de overheid zo’n 15.000 hectare aan hennep geplant, een stijging van een paar duizend procent. Het doel voor 1943 is meer dan 20.000 hectare aan hennep. (…) Hennepproductie moet per direct worden uitgebreid als onderdeel van het oorlogsprogramma.”

Hennepteelt in de Verenigde Staten

Na de oorlog werd de teelt van hennep – een wonderplant die mede voor de Amerikaanse overwinning zou zorgen – weer verboden. Het bestaan van “Hemp for Victory” werd zelfs jarenlang ontkend door de Amerikaanse overheid. Totdat in 1989 twee kopieën op VHS werden gedoneerd aan de Library of Congress door de cannabisactivisten Jack Herer, Mia Farrow en Carl Packard. Zij waren de film op het spoor gekomen na een uitvoerige zoektocht in de filmarchieven.